Προϊόν με ιστορία που χάνεται στο χώρο του μύθου, θεοποιημένο από πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, στοιχείο του τελετουργικού πολλών θρησκειών. Μητέρα του κρασιού είναι η άμπελος και για την ακρίβεια ο χυμός του καρπού της.
Η καταγωγή του αμπελιού ως φυτού, είναι παλαιότερη του ανθρώπου. Παρά τα πολυάριθμα ευρήματα, τις αναφορές στα κείμενα αρχαίων συγγραφέων, τις παραστάσεις των αγγείων και τις άλλες μαρτυρίες, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι ιστορία του αμπελιού έχει γραφτεί πλήρως. Πριν ακόμη τη μεγάλη περίοδο των παγετώνων, όπως μαρτυρούν ευρήματα, υπήρχαν αμπέλια και στις πολικές χώρες. Κατά την περίοδο των παγετώνων το αμπέλι άρχισε να εκτοπίζεται από τις βόρειες περιοχές με ψυχρό κλίμα, και η ανάπτυξη του περιορίστηκε σε περιοχές με εύκρατο κλίμα κατάλληλες κλιματολογικά, κυρίως στην περιοχή του Καυκάσου, που θεωρείται και η πατρίδα του, αλλά επίσης και στη Μεσοποταμία.
Ο Καύκασος, η Μεσοποταμία και η αρχαία Αίγυπτος πρέπει να θεωρηθούν οι κοιτίδες της αμπελουργίας και, φυσικά, οι πατρίδες του κρασιού. Δε γνωρίζουμε όμως σε ποια ιστορική στιγμή «φτιάχτηκε» και άρχισε να καταναλώνεται το κρασί. Κουκούτσια σταφυλιών που βρέθηκαν μέσα στις σπηλιές των προϊστορικών ανθρώπων μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κρασί ίσως να είναι πιο παλιό από την Ιστορία. Οι γραπτές αναφορές των λαών του Καυκάσου, της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου και πιο πρόσφατα των αρχαίων Ελλήνων αναφέρονται στο κρασί και το συνδέουν με τους θεούς. Σίγουρα πάντως οι ρίζες της γέννησής του χάνονται τουλάχιστον 2000 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Στην Ελλάδα άρχισε η καλλιέργειά του περίπου από τα μέσα της τρίτης χιλιετίας π.χ. Ίσως ήρθε από την Φοινίκη μέσω Κρήτης και κατόπιν στην υπόλοιπη Ελλάδα το μαρτυρούν ατέλειωτα νομίσματα με απεικονίσεις σταφυλιών. Ο Διόνυσος θεός της φύσης συνδέθηκε τελικά με το σταφύλι και το κρασί. Γνωστά κρασιά της αρχαίας Ελλάδας είναι περίπου καταγεγραμμένα 30. Υμνήθηκαν από τους ποιητές της εποχής εκείνης και όχι μόνο.
Προχωρώντας τον χρόνο και φτάνοντας σήμερα βλέπουμε ότι η καλλιέργεια του αμπελιού εντοπίζεται σε δυο ζώνες που τυλίγουν τον πλανήτη μας (περιοχές με κατά βάση εύκρατο κλίμα)
Η καταγωγή του αμπελιού ως φυτού, είναι παλαιότερη του ανθρώπου. Παρά τα πολυάριθμα ευρήματα, τις αναφορές στα κείμενα αρχαίων συγγραφέων, τις παραστάσεις των αγγείων και τις άλλες μαρτυρίες, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι ιστορία του αμπελιού έχει γραφτεί πλήρως. Πριν ακόμη τη μεγάλη περίοδο των παγετώνων, όπως μαρτυρούν ευρήματα, υπήρχαν αμπέλια και στις πολικές χώρες. Κατά την περίοδο των παγετώνων το αμπέλι άρχισε να εκτοπίζεται από τις βόρειες περιοχές με ψυχρό κλίμα, και η ανάπτυξη του περιορίστηκε σε περιοχές με εύκρατο κλίμα κατάλληλες κλιματολογικά, κυρίως στην περιοχή του Καυκάσου, που θεωρείται και η πατρίδα του, αλλά επίσης και στη Μεσοποταμία.Ο Καύκασος, η Μεσοποταμία και η αρχαία Αίγυπτος πρέπει να θεωρηθούν οι κοιτίδες της αμπελουργίας και, φυσικά, οι πατρίδες του κρασιού. Δε γνωρίζουμε όμως σε ποια ιστορική στιγμή «φτιάχτηκε» και άρχισε να καταναλώνεται το κρασί. Κουκούτσια σταφυλιών που βρέθηκαν μέσα στις σπηλιές των προϊστορικών ανθρώπων μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κρασί ίσως να είναι πιο παλιό από την Ιστορία. Οι γραπτές αναφορές των λαών του Καυκάσου, της Μεσοποταμίας, της Αιγύπτου και πιο πρόσφατα των αρχαίων Ελλήνων αναφέρονται στο κρασί και το συνδέουν με τους θεούς. Σίγουρα πάντως οι ρίζες της γέννησής του χάνονται τουλάχιστον 2000 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Στην Ελλάδα άρχισε η καλλιέργειά του περίπου από τα μέσα της τρίτης χιλιετίας π.χ. Ίσως ήρθε από την Φοινίκη μέσω Κρήτης και κατόπιν στην υπόλοιπη Ελλάδα το μαρτυρούν ατέλειωτα νομίσματα με απεικονίσεις σταφυλιών. Ο Διόνυσος θεός της φύσης συνδέθηκε τελικά με το σταφύλι και το κρασί. Γνωστά κρασιά της αρχαίας Ελλάδας είναι περίπου καταγεγραμμένα 30. Υμνήθηκαν από τους ποιητές της εποχής εκείνης και όχι μόνο.
Προχωρώντας τον χρόνο και φτάνοντας σήμερα βλέπουμε ότι η καλλιέργεια του αμπελιού εντοπίζεται σε δυο ζώνες που τυλίγουν τον πλανήτη μας (περιοχές με κατά βάση εύκρατο κλίμα)Σήμερα περίπου 40.000.000 άνθρωποι ασχολούνται με το αμπέλι και την παραγωγή του. Στην Ελλάδα συνεχίζεται χωρίς διακοπή από την αρχαιότητα, στα χρόνια του Βυζαντίου, κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και μέχρι σήμερα διαιωνίζοντας την παράδοσή του ελληνικού κρασιού.
Πιθάρι – Βαρέλι – Μπουκάλι είναι οι κατά καιρούς απαιτήσεις της οινοποίησης, από αμπελουργούς που αγωνίζονται να καρπίσει το αμπέλι και στους οινοποιούς που αγκαλιάζουν με μεράκι τον ευλογημένο καρπό του σταφυλιού και φροντίζουν να γεννηθεί το κρασί που κρύβει μέσα του. Την παράδοση, τα αρώματα και τις γεύσεις της ελληνικής γης.
.png "English"){kind=small}
